ช่วงเช้าที่ผ่านมา 13 สิงหาคม 2567 นักท่องเที่ยวพร้อมเจ้าหน้าที่กู้ภัยเดินทางไปท่องเที่ยวในจังหวัดลำพูน หลังจากได้ท่องเที่ยวแล้วได้พากันไปทำบุญปล่อยปลาสะเดาะเคราะห์ ณ บริเวณสะพานน้ำกวงหน้าวัดดังแห่งหนึ่งในจังหวัดลำพูน หลังจากนั้นได้เดินไปที่จุดปล่อยอาหารปลา บริเวณน้ำกลัวไม่พบกับหม้อดินเผา ตกอยู่ในน้ำพบชิ้นส่วนกระดูกมนุษย์เต็มในหม้อ ก็ถึงกับผงะ จึงได้บอกและสอบถามกับทางเจ้าหน้าที่และชาวบ้านแถวใกล้เคียง ว่าสถานที่ตรงนี้ใช้ปล่อยอาหารปลา แล้วยังใช้ลอยอังคารได้อีกหรือ จากนั้นผู้สื่อข่าว ได้ลงพื้นที่เข้าตรวจสอบบริเวณที่เกิดเหตุ ณ บริเวณตำบลในเมือง อำเภอเมือง จังหวัดลำพูน
จากการสอบถาม นางสาว วีรนุช เจ้าหน้าที่รับผิดชอบในสถานที่ทำบุญปล่อยปลาแห่งนี้ ตนได้เล่าให้กับผู้สื่อข่าวฟังว่า ก่อนหน้านี้ได้มีผู้คนนำผงเถ้ากระดูกมาโปรยแถวบริเวณนี้หลายรายแล้วไปล่าสุด ก็จะเป็นหม้อดินเผาหม้อใหญ่มากแต่ถูกปิดหม้อไว้และตอนนี้เดินหาดูปรากฏว่าไม่เจอแล้ว ซึ่งเมื่อวันที่ผ่านมาล่าสุด ไม่มีอีกกลุ่มนึงได้นำหม้อดินเผาเข้ามาไว้ในน้ำอย่างที่เห็น แต่ไม่เห็นพระมาสวดแต่อย่างใด มันเป็นการลอยอังคารแบบถูกวิธีหรือไม่ ส่วนในความรู้สึกของตนแล้วรู้สึกว่าบริเวณนี้ ไม่เหมาะสมที่จะทำการลอยอังคารแบบนี้เพราะเป็นสถานที่ท่องเที่ยวอาจทำให้เป็นที่เกรงกลัวสำหรับนักท่องเที่ยวที่ได้มาเที่ยวในบริเวณนี้หรือในจังหวัดลำพูนอีกด้วย
ต่อมา ผู้สื่อข่าวจึงได้สอบถามไปทางเจ้าหน้าที่กู้ภัย คุณ บุญช่วย เจ้าที่กู้ภัยคนเมืองลำพูน ทราบว่า ตนได้เดินทางมากับนักท่องเที่ยวเพื่อมาทำบุญปล่อยปลาแต่พอมาถึงที่เกิดเหตุ ได้มาพบกับหม้อดินเผาตกอยู่ในน้ำ ตนได้มองดูแล้วไม่ใช่หม้อดินเผาธรรมดาแต่เป็นหม้อดินเผาที่เต็มไปด้วยเถ้ากระดูกคนตาย และลอยเกลื่อนอยู่ในน้ำอีกจำนวนมาก ตนจึงอยากแนะนำให้ผู้กระทำหรือคนที่คิดจะทำการลอยอังคาร ไม่ควรที่จะมาลอยในสถานที่ตรงนี้ ซึ่งตนคิดว่ามันไม่เหมาะสำหรับการใช้พื้นที่การทำบุญเป็นพื้นที่ลอยอังคาร ควรที่จะนำไปลอยที่แม่น้ำปิงหรือไม่ก็แม่น้ำโขงเป็นได้
สำหรับการลอยอังคาร ของชาวภาคเหนือ บางสถานที่ส่วนมากแล้ว จะไม่มีการลอยอังคาร สำหรับชาวภาคเหนือแล้ว กระดูกคนตายได้นำเก็บกระดูกเอาไว้ในโกดบริเวณป่าช้าเป็นส่วนมาก สำหรับกันลอยอังคารของชาวภาคเหนือ ส่วนมากจะลอยอังคารเฉพาะกระดูกของคนตายโหง หรือไม่ก็เสียชีวิตผิดธรรมชาติเท่านั้น
